Dinsdag 27 juni 2023 – Koh Kut.

Wanneer we opstaan komt er net weer een hevige tropische regenbui naar beneden. We lopen onder de paraplu naar de ontbijtruimte. De tafels zijn wat verder onder de veranda geschoven om te voorkomen dat we te nat worden. Voor we klaar zijn met ons ontbijt is de bui alweer voorbij. Zonder paraplu lopen we door het drijfnatte gras terug naar de bungalow.
Ik schrijf het reisverhaal en loop dan naar onze gastvrouw. Ik vraag haar om de reis terug naar Bangkok voor ons te boeken en om vandaag een scooter te mogen gebruiken. 
Als we met de scooter op weg gaan zien we overal nog modderstromen over de weg lopen. Op veel plaatsen heeft het hevig geregend. 
We rijden naar de Klong Chao waterfall. De wind blaast door onze haren. Een zonnebril moet voorkomen dat er insecten in mijn ogen vliegen. Niemand draagt een helm op Koh Kut. De Klong Chao waterfall is niet te missen want de verharde weg houdt daarop. Er staan een tiental scooters geparkeerd. Wij zetten de onze ertussen.
Er loopt een keurig verhard voetpad richting waterval. Althans de eerste paar honderd meter. Daarna wordt het een nat zandpad. Nog een paar honderd meter wordt het een gladde modderpoel. Hoe dichter we bij de waterval komen hoe moeilijker het pad wordt. Gelukkig hangen er dikke touwen naast het pad waar we ons aan vast kunnen houden. Voor mensen die slecht ter been zijn is de waterval absoluut niet te bereiken.
Klimmend en klauterend bereiken we de waterval. Zoals we aan het aantal scooters al zagen zijn er veel bezoekers hier. Thaise gezinnen die hier in of aan het water komen picknicken, Chinezen die voor een selfie komen en mensen die willen zwemmen. Wij lijken de enige niet Aziaten. De Thaise gezinnen gebruiken geen zwemkleding. Ze gaan met kleren en al het water in. Terwijl ze een aantal generaties geleden misschien nog bloot liepen. Ja, onze missionarissen hebben goed werk verricht hier!
Na het bezoek aan de Klong Chao waterfall verkennen we de gedeeltes van Koh Kut waar we nog niet zijn geweest. De meeste zijwegen die van de hoofdweg afbuigen lopen dood in de jungle of in de buurt van het strand. Alle resorts zijn volkomen uitgestorven. Alleen familiebedrijven kunnen in het laagseizoen hier open blijven.
We rijden naar het zuid-westelijkste puntje van het eiland. Het traditionele vissersdorpje Ban Ao Yai. Het is geheel op palen gebouw. We parkeren de scooter aan de hoofdweg en lopen het dorp binnen. Het is een andere wereld. Simpele open huizen. Winkeltjes, restaurantjes en visserswoningen. In één van de restaurants bestellen we wat te eten. We zitten direct aan het water met alleen een afdak boven ons. Voorin het restaurant staan bakken met levende zeedieren. Verser kan het niet. Het eten is verrukkelijk hier!
Na het eten rijden we terug naar onze bungalow. Er hangen dreigende wolken boven ons maar we hebben het geluk weer aan onze zijde. We krijgen geen druppeltje regen. In de bungalow verderop zijn een aantal monniken neergestreken. Een van hen is een grote stoere man met een hele grote tatoo. Het geeft wel een bijzondere sfeer hier. Soms zitten ze te bidden. Soms staat er een te roken.
De rest van de middag en avond brengen we weer voor onze bungalow door. Het blijft heerlijk hier!